Pełna obaw

Ten post będzie dla mnie dosyć trudny. Dlaczego?  Bo tak po prostu trochę się otworzę.  Jak juz wiecie jestem mężatką.  Mąż jak mąż,  czasem dobry, czasem.... No właśnie.  Może to tylko jakieś moje pretensje,  może nie jest odosobnionym przypadkiem? Może ja się za bardzo czepiam? Bardzo często,  właściwie praktycznie co weekend się upija.  Twierdzi, że w ten sposób odreagowuje cały tydzień stresów w pracy. Przecież wszyscy po prostu piją piwo. A ja przesadzam. Może.  Tylko mi to najzwyczajniej w świecie cholernie przeszkadza.  Czy to naprawdę normalne takie zachowanie faceta? cdn

Dzisiejszy dzień upływa pod znakiem białego puchu. Lubię nawet zimę, chociaż trzeba z rana odkopać samochód spod śniegu. Najchętniej jednak zaszyłabym się gdzieś w górach, w domku z kominkiem. Marzenia.... Nie ma tak dobrze. Jest praca, dom, dzieci i mąż. Właśnie - mąż. Zastanawiam się co nas tak naprawdę jeszcze łączy po tych kilkunastu latach. Bywa różnie.  Ostatnio chyba jednak jest tylko gorzej.  A może to tylko ja myślę w ten sposób? Czy będąc ze sobą 17 lat można jeszcze być szczęśliwym? W tej chwili nie potrafię odpowiedzieć na to pytanie. Teraz trochę z innej beczki.  Jeśli tu jesteś i czytasz zostaw choć mały ślad - będę wtedy mieć świadomość, że ktoś tu bywa. A jeśli jesteś i Ci dobrze w tym miejscu to rozgość się na stałe. Do zobaczenia :)

Hmmm, i  jak tu zacząć? Może tak po prostu witam. Chociaż nie liczę by ktoś tu zajrzał.  Raczej będę to traktować jako swoistą terapię,  ujście dla własnych myśli.  Dla moich radości,  chociaż częściej pewnie smutków. Może troszkę o mojej osobie.  Jestem matką,  żoną i ....... nie kochanką. Pracuję, zajmuję się domem i tak dalej. Każda z nas to zna. Taki babski kierat. Będę się starać pisać tu dość często a jak będzie wyglądać to wszystko w praktyce to czas pokaże. Notka krótka ale chyba muszę się oswoić z myślą prowadzenia bloga. No i muszę się tego nauczyć. Póki co już zrobiony pierwszy krok. Do zobaczenia wkrótce.